De vruchten in Bnagladesh zijn vaak compleet verschillend van de vruchten die wij kennen. Sommige vinden we lekker, andere niet. Er is blijkbaar toch een soort "Westerse smaak" want veel toeristen en expats vinden dezelfde dingen lekker. Bananen, lychees, ananas en mango's gaan er best in. Maar doerian en jackfruit zijn veel minder populair.
De jackfruit (die blijkbaar ook "nangka" heet in het Nederlands) wordt heel groot, tot wel zo'n 4 kilo per stuk. We kregen er weleens een kado, en dan zat je meteen met 4 kilo ongewenst fruit. De vrucht is gewoon te zoet voor ons. Soms bevroor ik het en pureerde het, dan werd het ijs en dat was nog net eetbaar, maar ook 4 liter jackfruitijs kregen we niet weg. Je ziet veel jackfruitbomen in Dhaka. Sommige hebben "parasieten", prachtige paarse orchideeën (foto boven). Het is beter om niet onder een jackfruitboom door te lopen, als je getroffen wordt door zo'n ding is het afgelopen met je.

In Bangladesh wonen ook stammen, zoals in de Bandarbans. Maar je vindt ze ook in Dhaka, met een Garo achtergrond. Ze komen oorspronkelijk uit Midden-Bangladesh, in de buurt van Mymensingh. Ooit woonden ze in China, Bhutan en Tibet maar na een aantal interne oorlogen verhuisden ze naar de Garo heuvels (toen in Assam en Bengalen, India) waar hun naam vandaan komt. Het is een matrilineale maatschappij, iets wat niet veel voorkomt. De dochters zijn het belangrijkst, hetgeen de Bangladeshi, die grote bruidsschatten moeten betalen om van hun vrouwvolk af te komen, natuurlijk uiterst vreemd voorkomt. In de Garo familie erft de jongste dochter het meest, terwijl in de Moslim familie niet zelden alleen de zonen iets erven. Toch staat ook in de Bangladeshi wet dat dochters evenveel recht hebben, maar in praktijk wordt daar niet veel opvolging aan gegeven.
De Garo's waren vroeger nomaden van Mongoloïde origine, maar ze zijn nu gesettled en de meesten zijn door missionarissen bekeerd van het Hindoeïsme en animalisme tot het Christelijk geloof. Ze zijn er erg serieus in: ze gaan vaak naar de kerk en zingen gospels. Maar ze zijn niet allemaal hetzelfde: sommigen zijn Katholiek, sommigen Baptist en weer anderen Zevende-Dag-Adventist. Het is maar welke missionaris er eerst kwam. Een keer kwam er een groep Garo's naar ons huis om kerstliederen te zingen, maar we herkenden er niet een van. De Garo's hebben een eigen taal, die ze op school leren naast de Bangladeshi taal. Er zijn er zo'n 100.000. Ze zijn populair als huispersoneel onder de expats, met name omdat alcohol bij hun niet verboden is, de vrouwen zich niet hoeven te bedekken en hun koks gewoon varkensvlees kunnen koken. Herkenning maakt het leven simpeler.
Wij hadden een Moslim-chauffeur en een van Garo-origine, geërfd van de vorige bewoners van ons huis. Beiden nodigden ons uit in hun dorpen. Bij de garo-chauffeur was er juist een feest wegens een trouwpartij en een landverdeling. Bijna alle dorpsbewoners bezitten een deel van het land rondom het dorp, waar ananas wordt verbouwd. Volgens een van de dorpsoudsten werden deze ananassen in 1942 vanuit India ingevoerd op een ossenkar. Aangezien in die dagen Bangladesh nog bij India hoorde, vergiste hij zich misschien in de datum, of hij bedoelde gewoon de plek die nu India heet. De ananassen doen het fantastisch. 

De Garo's hebben interessante eetgewoontes. De Moslims zeggen dat zij alles eten behalve katten, maar dat lijkt mij wat overdreven. Ze eten echter wel varkensvlees. Ze maken er bloedworst van en alle delen worden verorberd, inclusief de oren. Aangezien wij de belangrijkste gasten waren was er even sprake van consumptie door ons van varkensoren, maar gelukkig konden we daar onderuit komen, en hoefden we alleen lever te eten, die overigens erg lekker was. De Garo's eten bij voorbeeld ook slakken en aal; ze drinken rijstwijn en houden erg van fruit.
Het feest was enorm, het duurde drie dagen en er waren anderhalf duizend gasten. Er waren onderhandelingen over land dat verdeeld moest worden en een meisje dat ging trouwen. Wij werden naar een huis gebracht dat ietwat achteraf stond om in alle rust van ons eten te kunnen genieten. We mochten het koken en de gasten zien, maar dat was het dan wel. We zagen een poot hangen van elk van de tien varkens, die voor de gelegenheid geslacht waren. We zagen ook mannen rond kookpotten, bezig met het klaarmaken van stoofpotten met varkensvlees, bloed en as. Ofschoon dat niet zo lekker klinkt rook het goed. Maar we mochten niet proeven, omdat men vond dat zulk voedsel de gezondheid van zwakke buitenlanders zou kunnen bedreigen.
Vlees kopen is sowieso een interessante bezigheid. In de supermarkt (daar zijn er niet veel van) ligt het in de koeling. Je kunt ook naar de "Duitse slager" gaan, die eigenlijk Hongaars is en een Thaise vrouw heeft. Bangladeshi kopen hun vlees op de bazaar. Delen van dieren of hele dieren hangen daar, blootgesteld aan zonlicht en vette bromvliegen. Daarvoor moet je een sterke maag hebben, en wij houden het dan ook maar bij het maken van foto's.
Op de foto onder kun je zien, dat spoorwegovergangen nog wel eens door mensenhanden worden bediend. De man verspert de doorgang voor het verkeer, en zwaait met een rood of groen vlaggetje naar de trein, al naar gelang wat de trein moet doen. Kom daar maar eens om bij ons!

Ga naar dagelijks leven -1

Ga naar dagelijks leven - 2