Koffie en thee spelen een grote rol in het Egyptische leven. Thee kan pepermuntthee zijn, hibiscusthee of gewone thee. Bij koffie heb je de keus uit Nescafé of "kahwa", die ook wel Turkse of Arabische koffie wordt genoemd maar volgens de Egyptenaren "Egyptische koffie" zou moeten heten. In vind dat Nescafé de naam koffie niet eens verdient, dus de keuze is makkelijk. Kahwa wordt gebrouwen in een klein metalen pannetje met een lange steel, soms met kardemom. Het wordt in kleine kopjes geschonken met een beetje koffieprit nog op de bodem. Het is vaak zoet en soms krijg je er een glas water bij. Het smaakt goed en je wordt er wakker van.
Een ander populair etenswaar is koshary. Het wordt op elke straathoeh verkocht en kost nagenoeg niets. Het is vol van koolhydraten; het is namelijk een combinatie van pasta, rijst en linzen. Ik vond het niet erg aantrekkelijk klinken, maar wilde het natuurlijk toch proberen, en het was helemaal niet zo slecht. En je maag blijft er lang gevuld mee.
Brood wordt altijd geserveerd bij de maaltijd, en met name pita brood. Een beroemd en heerlijk brood uit Opper-Egypte (ruwweg het Egypte ten zuiden van Cairo) is shamsi (zonnenbrood). Dit brood rijst op het zand in de zon. Voor het ontbijt eten de Egyptenaren bonen of bonensoep. Gevulde duif is ook populair (hamam mahshi), en je ziet heel veel duiventillen op het platteland, die eruit zien als vreemde bijenkorven (foto linksonder), en waar de duiven dus wonen tot ze worden gevuld.

Het grijze gebouw rechtsboven is een kippenhok. Die zie je veel op het platteland, net als de duiventillen, en de eerste keer dacht ik dat het een school was. Maar tenzij het om heel intelligente kippen gaat, wordt er dus hier geen les gegeven. Er zitten slechts kippen zij aan zij eieren te leggen.
Begraafplaatsen zijn ook erg apart; ze zien eruit als kleine steden en de graven zijn soms net prachtige huizen. Iedere dode krijgt een eigen kamer, waar hij of zij rust vindt, de hele zaak wordt vooraf gepland. Op de snelweg tussen Fayoum en Cairo zie je zo'n begraafplaats, die er waarschijnlijk allang lag voordat deze prachtige asfaltweg was aangelegd. Soms leven de aanverwanten een tijdje bij hun geliefde dode. Heel arme families leven er met zijn allen, zo hebben ze tenminste ene dak boven hun hoofd. Maar het lijkt me geen lolletje om in een graf te leven terwijl je nog niet eens dood bent.

Op de 25e april wordt Sinaidag gevierd. De Egyptenaren vieren hun overwinning op Israël in 1972, bij gelegenheid waarvan ze de Sinaiwoestijn kregen, het grootste strand ter wereld. Koptisch Pasen valt ook in die buurt. De bevolking van Egypte bestaat voor 15% uit Kopten, en zij beweren afstammelingen te zijn van de farao's. Ze vasten 55 dagen voorafgaand aan Pasen, en mogen dan geen zaken zoals vlees, vis en eieren eten.
Of the Copts I have met, there was not even one who performed the whole 55 days of fast, Some did a week, some did one day, and some felt that God would not love them less for not having fasted at all. Nonetheless, the Coptic Easter Sunday starts for many at 12.01 midnight with an enormous buffet, full of beautiful dishes, almost all of them meat. Van de Kopten die ik heb ontmoet, was er niet een die de volle 55 dagen vastte. Sommigen deden een week, sommigen een paar dagen, en anderen vonden niet dat God minder van ze hield als ze helemaal niet vastten. Op Eerste paasdag om 12.01 uur waren ze echetr eensgezind: enorme bergen vlees moesten worden verorberd om het vasten goed te maken.

In de stad zijn er een aantal publieke drinkplaatsen; soms zijn het gewoon kraantjes maar soms ook hele inventieve creaties, zoals hier links. Vooral bij souks zie je rekken met aardewerken kruiken die het water koel houden. In het hete seizoen (juli/augustus) is dat heerlijk, het is haast onmogelijk om voldoende water mee te sjouwen en dan nog handen vrij te houden voor je boodschappen.
Op de dag na Koptisch Pasen wordt "Sham el Nessim" gevierd. Dit festival bestond al in de tijd van de farao's en heette toen "Shamo", gewijd aan het begin van het leven. "Sham el Nessim" is de naam die de Moslims eraan gaven, het betekent zoiets als "een vleugje frisse wind". Veel mensen zeggen dat het een Christelijk feest is, maar het is eigenlijk meer een lentefestival, zoals Navruz in Oezbekistan. De mensen gaan picknicken in het park; ze eten gezouten vis, groene uien en gekleurde eieren. Ze maken muziek en dansen. De Egyptenaren zijn goede feestneuzen!
Op het platteland wordt Sham el Nessim ook uitbundig gevierd en families gaan naar de rivier met hun eten, drinken en kinderen. Maar er zijn ook grote verschillen tussen de stad en het platteland. Zelfs steden als Cairo en Fayoum, met maar nauwelijks 90 kilometer ertussen, zijn totaal verschillend. Cairo is vol met auto's, in Fayoum zie je nog veel paarden en ezls die karren trekken. De snelheid van het leven is veel lager en soms lijkt het of de plaatsen niet alleen gescheiden zijn in afstand, maar ook in tijd. In Cairo vind je veel mega-supermarkten, in Fayoum zijn er piepkleine winkels die slechts het hoognodige verkopen zoals rijst, pasta, bonen en suiker. Maar mijn hoognodige dingen (kaas, wijn) verkopen ze er echt niet. De dress code is anders; in Cairo zie je ook vrouwen in de laatste mode of in spijkerbroek; op het platteland dragen alle vrouwen minstens lange jurken. De was en vaat worden gedaan in meren, rivieren en kanalen, en dit is dan meteen een sociaal gebeuren. Helaas is het water niet altijd even schoon. Niet alleen zie je plastic zakken en ander groot afval, maar er is ook een hoop onzichtbaar afval en af en toe komt er een dode koe voorbijdrijven, met een opgezwollen buik die je alleen al ontmoedigt naar het water te kijken, laat staan je afwas erin te doen.