Langkawi is een eiland in het noord-westen van Maleisië, dichtbij de grens van Thailand. Eigenlijk is Pulau Langkawi (zoals het in het Maleisisch heet), sommigen bewoond en anderen niet meer dan een rots in de zee. We hadden een bungalow vlakbij zee en konden elke dag onze cocktails drinken terwijl wij de zonsondergang bewonderden.
De adelaar op de foto staat op een paal op het Dataralan Lang (Adelaarsplein) uit te kijken over Kuah, de hoofdstad van het eiland. Volgens de legenden heeft het dier zijn naam aan het eiland gegeven; "(he)lang" betekent adelaar en "kawi" betekent rood-bruin. Je ziet ook veel echte roofvogels op het eiland. De naam van de hoofdstad, Kuah, betekent "jus" en refereert aan een grote pot curry, die twee reuzen moeten hebben omgegooid op de plek waar nu de stad is. We maakten een trip 700 meter omhoog met een kabelbaan, en hadden een prachtig uitzicht over de bergen en de zee.

Dichtbij het grootste eiland van Langkawi zijn veel koraalriffen met mooie vissen. Deze plekken zijn het doelwit van veel reisorganisaties, die hun busladingen toeristen daar uitstorten. Ook in augustus is het druk, dan zijn er vooral Arabische en Oost-Aziatische toeristen.
Een van de eilanden is Pulau Payar, en we sluiten aan bij een van de groepen. Al op de veerboot beginnen mensen hun zwemvesten aan te trekken. Ik word een beetje bezorgd: hoe moet ik straks mijn kleine Anna vervoeren over die wilde zee. Maar het valt allemaal mee: de boot schommelt niet eens, legt gewoon aan aan de steiger en verder niets. Deze mensen kunnen gewoon geen van allen zwemmen. Zelfs kleine Anna is een expert daarbij vergeleken. Binnen een paar minuten is de baai een krioelende massa van mensen met zwemvesten (er staat 60 centimeter water) en omhoogstekende pijpen. Een Titanic Adventure met enkel overlevenden.
Al in de negentiger jaren kwam er een rapport van de FAO uit waarin werd beschreven, dat de toeristen een grote bedreiging vormen voor het leven in de zee rondom Langkawi. In 1995 waren er 70.000 bezoekers, en dat aantal zou echt niet mogen stijgen. Op de dag dat wij er waren telde ik de toeristen, en een snelle berekening leerde dat er in dat jaar waarschijnlijk veel meer dan 70,000 mensen zouden komen, als dat aantal elke dag min of meer gelijk zou zijn. De overheid heeft wel iets gedaan: een deel van de ticketprijs was de "Government Environmental Conservation Charge", die in de folder van de reisorganisatie "conversation charge" werd genoemd. Maar deze prijsopslag lijkt de toeristen in het geheel niet te ontmoedigen: er zijn meer gekleurde toeristen dan gekleurde vissen.
Je hoeft geen milieu-expert te zijn om te kunnen zien welke schade de toeristen hier aanrichten. Niet alleen lijken er honderden op zoek naar "rust en ruimte" maar ze vertonen ook nog eens een interessant gedrag: lunch delen met de vissen. Terwijl zij tot hun middel in de lauwe zee staan, voeren zij stukjes brood (lunchpakketjes worden uitgedeeld door de reisorganisaties) aan de vissen die daarvoor speciaal naar het ondiepe water komen. Sommige geven zelfs hun kippenpootje aan de vissen, wellicht vonden zij dat het tijd werd dat de vissen eens iets anders kregen.
De vissen gedragen zich niet meer als vissen. Trouw aan Pavlov weten ze precies wanneer het lunchtijd is en spoedden zich dan naar de baai. Om 1 uur is de baai vol met vissen die nog het meest overeenkomst vertonen met ratten. Sommigen springen uit het water om het brood uit de hand van de toerist te snaaien. Alhoewel ik zelf de vissen niet voer (of misschien juist daarom) word ik een paar keer door vissen in mijn benen gebeten, hetgeen aanvoelt als een flinke insectensteek.
De jongens gaan wat dieper de baai in om te snorkelen. Als Victor me komt vertellen, dat hij een haai heeft gezien, maak ik me niet al te bezorgd. Hij heeft een levendige fantasie en in deze volle baai zal het wel een grote vis zijn geweest. Maar hij heeft gelijk, er zijn haaien, en er komen er meer naarmate het lunchuur nadert. De reisagent gebruikt dit feit zelfs in de promotie: "There is a school of tame baby black-tip sharks in shallow waters just in front of the Marine Park Centre which can be hand-fed by visitors". Wacht maar tot de vaders en moeders komen, dan gaat het "body feeding" van start!
De andere attractie op het eiland, net zo controversieel als de haaien, was een krokodillenboerderij. Het was niet helemaal duidelijk, waar de attractie nu eigenlijk over ging. Aan de ene kant stond er aan de ingang een prikbord, waarop stond hoe de economie van Langkawi zou profiteren als er meer krokodillenleren tasjes en schoenen zouden worden verkocht; aan de andere kant had men bij de kooien borden staan, waarop stond dat het doel van deze boerderij was, om de krokodillen een goed leven te geven, zelfs de invalide krokodillen. Er waren inderdaad een aantal Quasimodo-achtige krokodillen, die op een betonnen plaatje in de gloeiend hete zon zich af lagen te vragen, of dit nu het goede leven was, dat hun ooit werd beloofd.
Stipt om kwart over elf is het voedertijd, en alle bezoekers worden aangemoedigd om dat toch vooral te gaan zien. Een enorme groep gezonde krokodillen leeft in een vijver, iets groter dan onze achtertuin. De krokodillen liggen zij aan zij met hun neus naar de oever, als auto's geparkeerd op de boulevard op een zonnige zondag. De voedselbrenger loopt het hek binnen met een emmer vol vis. Er gebeurt niets. De man blaast op het fluitje; er gebeurt weer niets. Hij blaast nog eens op het fluitje. Wellicht hebben de krokodillen een gehoorstoornis, want er komen en maar vijf opdagen, die de inhoud van de emmer binnen twee minuten naar binnen slokken. De man blaast nog eens op het fluitje en de krokodillen keren terug naar hun parkeerplaats.
De rest van het eiland vonden we mooi, er is ook mooie natuur. Omdat de meeste toeristen op het strand blijven heb je de bloemen in het binnen land voor je zelf. En daar is het eten natuurlijk ook weer heerlijk.

Voor heerlijke Maleisische gerechten, klik HIER of op de foto's hieronder