Wij arriveerden in Dhaka in september 2004. De eerste weken waren zeer nat, want we zaten middenin de grootste en langste overstroming van jaren, hetgeen op de foto wel te zien is. In de maanden voor we kwamen waren de belangrijkste rivieren van Bangladesh, de Brahmaputra en de Ganges, ruimschoots buiten hun oevers getreden.

Een maand na deze overstroming volgde een periode van continue regenval in het hele land, en de Middeleeuwse riolering kon al dat water niet aan, zodat een nieuwe overstroming het gevolg was. In de straten van Dhaka stond het water tot kniehoogte, en de regering riep een Nationale Vrije Dag uit omdat de werknemers hun kantoren niet konden bereiken. In ons huis kwam het water rechtstreeks door de muur en liep met emmers van de trap af. De straat lag vlakbij een meer en het water van het meer stroomde vrijelijk onze tuin in. Een zegen voor onze bewakers, die, zoals je op de foto hierboven kunt zien, gewoon vis in onze tuin konden vangen. Ofschoon iedereen ons voortdurend verzekerde dat de regentijd altijd op 30 september afgelopen was, ging het regenen door tot het midden van oktober. Daarna brak gelukkig een zonniger tijd aan.

Riksja's zijn heel opvallend in Dhaka. Er zijn er heel veel, misschien wel meer dan auto's. Ze kunnen langs de auto's schieten als er files zijn en kunnen zelfs rijden met hun hoge wielen in het water van de overstroming. Uitstappen is dan alleen wat lastig. Ze zijn allemaal prachtig versierd. Het vereist wel oefening om elegant in- en uit te stappen, vooral als je een tas bij je hebt. Bangladeshi hebben daar aanzienlijk minder moeite mee. Ze zitten soms met een familie van vier in de riksja terwijl de rikjsawalla zich moet afbeulen om de boel rijdende te houden.
's Avonds hebben de riksja's vaak geen licht aan, zodat auto's van tijd tot tijd keihard moeten remmen omdat ze op het laatste moment zo'n fiets zien opdoemen. Bij Chittagong op het platteland zagen we wel riksja's met een klein oilielampje tussen de achterwielen, maar een echt ideale oplossing was dat ook niet.
De riksjawalla's huren hun riksja's van verhuurders die er vaak velen in bezit hebben. De huren zijn relatief zo hoog, dat ze lang moeten werken voordat ze iets verdienen. Veel riksjawalla's komen uit de kleine dorpjes naar de stad en ze zijn arm als kerkratten.
Ramadan is een serieuze zaak in Bangladesh en iedereen houdt zich eraan, en is dan ook blij als Eid-ul-Fitr is aangebroken, de viering van het eind van Ramadan. Ongeveer anderhalve maand later wordt Eid-ul-Azha (in het Arabisch betekent dat "Feest van opoffering") gevierd, de tweede grote Moslim feestdag. Dit feest duurt drie dagen. Er wordt gevierd dat Abraham, die klaarstond om zijn zoon te offeren, door God verteld werd dat een dier wel voldoende zou zijn.
Voor dit feest is het verplicht om een dier te slachten, maar er is keus: een koe, buffel, kameel, geit of lam. In Bangladesh houdt men het meestal bij koeien. De laatste jaren was er echter ook een toename in de import van kamelen. Het geofferde dier wordt in drie delen gesplitst: een deel voor de eigenaar, een deel voor zijn verwanten en een deel voor de armen. De armen krijgen meestal niet het lekkerste vlees, maar je mag een gegeven koe tenslotte niet in de bek kijken.
In de Middeleeuwen werden er ook nog weleens mensen geofferd, hetgeen vandaag de dag niet meer mogelijk is, hoewel er nog wel eens suggesties gedaan worden, met name met betrekking tot de mogelijke keuze van slachtoffers.
Bangladesh heeft een grote bevolking en de meerderheid is Moslim. Daarom wordt er een fiks aantal keoien verkocht. Op speciale plekken in Dhaka worden tijdelijke koeienmarkten opgezet waar duizenden koeien staan te wachten, zich onbewust van hun lot. De eigenaren laten zien hoe blij ze zijn door de dieren een bloemenkrans om het hoofd te leggen. Het is onbekend of de koeien dat ook zo leuk vinden.

Meer Dhaka verhalen

Meer Dhaka verhalen