Wadi el Hitan, hetgeen betekent "Vallei van de Walvissen" ligt in het Gouvernement Fayoum in Egypte, ongeveer 50 kilometer van de hoofdstad Cairo. Je rijdt dan helemaal langs het Qarunmeer en als je aan het eind gekomen bent ga je linksaf de woestijn in, door Wadi el Rayan heen. Dan wordt het een beetje zwaarder; om bij de walvissen te komen moet je eerst een zandpad van 34 kilometer lengte overwinnen. Het is heel hobbelig en elke 5 kilometer staat er een bord, dat je niet alleen vertelt hoe ver hetnog is, maar ook dat je de weg niet mag verlaten en dat je niet harder mag rijden dan 60 kilometer per uur - alsof dat tot de mogelijkheden behoort. Gedurende de hele rit zie je geen mens en je hoopt maar dat je auto het volhoudt. Maar als je er bent, heb je niet voor niets geleden.

Wadi el Hitan werd in 2005 uitgeroepen tot World Heritage Site door UNESCO en het is inderdaad uniek. Er liggen honderden skeletten van walvissen en andere zeedieren. De eerste werden ontdekt in het begin van de twintigste eeuw en vanaf 1980 werden er serieuze studies uitgezet. De meeste fossielen zijn een kleine 40 miljoen jaar oud, en je voelt je daarbij een heel klein korreltje zand. Rondom je zie je niets anders dan zand en rotsen en nog meer zand en rotsen. Er zijn veel tinten bruin en geel maar geen enkele andere kleur.

De woestijn waarin je staat was vroeger de Tethys Zee, het westelijke deel van de Tethys Oceaan uit de tijd dat onze aarde nog slechts een land kende, het continent Pangea. De fossielen laten zien dat de walvissen nog kleine pootjes hebben, en dat ze dus waarschijnlijk van landdieren tot zeedieren zijn ontwikkeld. Hun skeletten werden gevangen in het zand, nadat de zee was opgedroogd. Misschien hebben er nog rotsen op gelegen, maar die zijn door erosie verdwenen. Sommige fossielen zijn van de Basilosaurus (Koning van de Hagedissen), een dier met zo'n 20 meter lengte dat tussen 35 en 40 miljoen jaar geleden leefde. Dit dier heeft rudimentaire achterpoten en hoewel het uiteindelijk een walvis was, kan het eerder een amfibie zijn geweest, volgens de aldaar gegeven informatie. De Dorudontus werd hier ook gevonden. Hij lijkt erg op de Basilosaurus. De walvissen waren toen wat meer slang-achtig dan vandaag de dag.

Tijdens je wandeling zie je niet alleen walvissen in diverse stadia van ontwikkeling, maar ook zeekoeien, schildpadden en zaagvissen. Het informatiebord aan de ingang adviseert de toeristen om 2-3 uur uit te trekken voor de wandeling. Het pad is maar een paar kilometer lang, maar er is veel te zien en je moet vaak het pad af om te gaan kijken, en daarbij is het heel heet, dus je hebt die tijd wel nodig.
De tijd en de wind hebben interessante vormen achtergelaten in de woestijn. De foto hieronder lijkt wel een gigantische slak die daar is neergezet door een kunstenaar, maar dit is niet het geval. Je ziet ook veel "woestijnmeloenen", grote ballen van zand, rondliggen.

Je kunt rondom je veel geologische lagen bewonderen. Je ziet zwarte lagen en ook soms magrove wortelresten. Schelpen, parelmoer en fossiel hout ligt overal. De oudste laag, op de bodem, is ongeveer 40 miljoen jaar oud. Toen deze laag aan de oppervlakte kwam, vond men walvissen, krokodillen, schildpadden en haaientanden. De middelste laag is zandsteen, kalksteen en klei en bevat ook een aantal fossielen. De laag daarop, bevat andere zeedieren, die waarschijnlijk in ondiep water hebben geleefd.

Op de foto hieronder zie je een fossiel van een mangrove palm, en vroeger is het gebied dus misschien heel groen geweest, en totaal anders dan nu. Hier hebben buitenlanders helaas ook dingen mee naar huis gesmokkeld. Fossielen uit deze omgeving zijn te vinden in Londen, Berlijn, Stuttgart en Michigan. Fossielen kun je ook vinden in de Gebel Qatrani Formatie (apen en olifanten) boven het Qarunmeer in Fayoum, en in de Muqattam heuvels in Cairo, maar hier is de groeiende stad wel heel dischtbij gekomen.