Nadat de theeblaadjes bij de fabriek zijn aangekomen, mogen ze maximaal een dag verwelken, waarna ze gerold worden. Daarna wordt de thee gedroogd en, als het zwarte thee is, gefermenteerd. Uiteindelijk blijft maar een kwart van het oorspronkelijke gewicht over. Bij het Bangladesh Tea Research Institute hebben ze niet alleen een theeproductie op kleine schaal, maar ze voeren ook onderzoek uit naar hybriden, nieuwe variëteiten, controle van ziektes en productie van zaad.
In 1984 werd er een artikel gepubliceerd over de magere salarissen van de theepluksters. In die tijd verdienden de pluksters zo'n 35 dollarcent per dag. Vandaag de dag staat er niet veel over in de krant. En dat is niet omdat de salarissen zo zijn gestegen - toen wij er waren kregen ze 1,5 taka per kilo thee. Een gemiddelde plukster plukt 20 kilo per dag, een snelle 28 kilo, dus dat betekent een halve dollar per dag. Een kilo verse thee produceert 250 gram, dus dat levert heel wat meer op. Maar de theepluksters kunnen zichzelf geen kopje thee veroorloven.
Sommige theeplantage-eigenaren vertellen je, dat ze naast dat lage salaris nog en heleboel andere dingen aanbieden, zoals een gratis huis, een school en ja, zelfs gratis medische verzorging. Zij vinden dit pure naastenliefde. Ik noem het eerder slavernij. De producenten komt het beter uit te vergeten, dat het heel winstgevend is om mensen zo afhankelijk te maken. Ze moeten werken tot ze erbij neervallen; daarna hebben ze er hun huis, hun school en hun dokter. Maar geen geld om ergens anders heen te gaan. Het lijkt wel een horigensysteem.  

Home page